– تو خیلی خودخواهی چون به شرایط من توجه‌ای نداری!
– آره، حق با تو هست، من خودخواهم… من آدم خودخواهی هستم که در بدترین شرایط نگران حالت هستم!
– راستی تو چی با انصاف؟ از حال و روز این روزهای من خبر داری؟!
دیالوگ آشنایی هست، مگه نه؟ ممکنه جملاتی از این دست زیاد بین هم رد و بدل کنیم، اما چی می‌شه که در گفتگوهایی این‌چنینی همه حق رو به خودمون می‌دیم و بقول سارتر، دیگری دوزخ می‌شود؟!
کاش بتونیم در زندگی کمی منصف‌تر باشیم… کاش…
اُمیدلیس 